35. Magdalena Moskwa

Ukończyła PWSSP w Łodzi uzyskując dyplom w 1996 r.
Zajmuje się malarstwem, fotografią, haftem, tworzy obiekty–ubrania o nieużytkowym charakterze.
W malarstwie, fotografii i obiektach interesuje ją pogłębiony psychologicznie portret, w którym ciało stanowi formę relikwiarza – „puszki na ducha”. Jej wcześniejsze prace dość bliskie są „klasycznym” portretowym wizerunkom. Nie chodzi w nich jednak o wierność w oddaniu rysów twarzy, lecz wydobycie esencji i energii. Postaci z jej obrazów są usztywnione, a nawet „zapakowane” w sztywne formy. Przy takim sposobie traktowania postaci, gdy ogólna forma jest zapięta i powściągliwa, każdy najmniejszy gest – odchylenie dłoni, kosmyka włosów, drobne ranki, zadrapania srebra w tle – nabierają znaczenia i budują ekspresję obrazu. Z czasem w jej malarstwie obok wizerunków ludzi, pojawiły się fragmenty ciała: dłonie oraz zakamarki cielesności – uszy, pępek, źrenice, tkanki, sploty jelit i kosmyki włosów. Te oddane ze starannością „fragmenty” są także portretami, w odczuciu autorki – intymniejszymi niż podobizny twarzy. Równolegle z modyfikacją tematyki zmianie uległa materia i technologia malarska. W 2004 r. podobrazie płócienne zastąpione zostaje zaprawą kredową na desce, która umożliwia autorce reliefowe opracowanie powierzchni w celu oddania iluzji pulsowania, miękkości, ciepła ciała, penetrację w głąb obrazu, instalowanie małych obiektów, włosów, błon, iluzji powłok i organów. „(…) przez ten gest autorka realnie i symbolicznie dokonuje utożsamienia obrazu z ciałem. Maluje już nie obrazy ciała, ale ciało obrazu… Sam obraz staje się materią »cielesną«”. Śledząc malarstwo Magdaleny Moskwy na przestrzeni lat, odnosimy wrażenie powolnego, nieustannego zbliżania się od ogólnego wizerunku do najdrobniejszych fragmentów ciała, skóry, a nawet wnętrza ciała. Ostatnio wzmagająca się haptyczność, gładkie i miękko uformowane powierzchnie budzą chęć dotykania obrazu. Te „zbliżenia” – w najnowszych obrazach graniczące z przedstawieniami abstrakcyjnymi – w odczuciu autorki pozwalają jej wyrzucić poprzez obraz czystszy i bardziej uniwersalny ładunek ekspresji i energii. Obiekty–ubrania tworzone przez Magdalenę Moskwę są formą mentalnych kombinezonów, specyficznych kostiumów zbierających odciski ciała. Powstające od 2008 sztywne kaftany stanowią rodzaj pancerza, który więzi, ale też ochrania, i nawiązują bezpośrednio do form wypukłych „koszulek” z obrazów.

1996 – Dyplom w PWSSP im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi (Wydział Tkaniny i Ubioru, Katedra Druku na Tkaninie)
1994 – Stypendium Ministra Kultury i Sztuki
2015 – Gwarancja Kultury 2015 w kategorii Sztuki wizualne.
2020 – Nagroda imienia Jana Cybisa za rok 2020

Udział w ponad 80 wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, min.:

Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęta Narodowa Galeria sztuki w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Królikarnia w Warszawie, Muzeum Miasta Łodzi, Galeria Opus, Miejskie Galerie Sztuki w Łodzi, lokal_30, Wizytująca Galeria.

Prace w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Łodzi Znaki Czasu, Regionalna Zachęta Sztuki Współczesnej w Szczecinie oraz kolekcje prywatne.