21. Angelika Korzeniowska

W świecie minimalizacji komunikatu emocjonalnego i powszechnego przekonania o wyższości myśli nad sferą emocjonalną, dostarczamy sobie cierpienia formułując dookoła uczuć komunikaty o racjonalnym wydźwięku ale obrane z przekazu emocjonalnego. Komunikat taki traci na autentyczności i nie ma mocy sprawczej wobec osób którym go przekazujemy. Komunikacja zamyka się na poziomie nieumiejętności, z jednej strony, ujęcia i uznania wagi uczuć danej osoby, z drugiej, niezdolności przekazania i obrony swoich uczuć w samym tylko języku, który nosiłby cechy merytoryczne a zatem zostałby uznany. Emocja traci wagę komunikatu, traci również swój język. W świecie prymatu racjonalizacji, emocjonalnie stajemy się jak Kay z baśni o królowej śniegu, owładnięci chłodem kontaktów międzyludzkich, uwięzieni w niezdolności porozumienia się na poziomie uczuć. Ciało staje się dla nas lodowym pałacem, klatką, ignorowane uczucia manifestują się ostatecznie na poziomie ciała, dając sobie wreszcie ujście i powodując destrukcję. Głównym tematem moich prac jest aleksytymia, zaburzenie oznaczające dosłownie – brak słów dla emocji, określane potocznie jako syndrom Królowej Śniegu. Traktując ten temat nie tylko jako jednostkę chorobową, ale jako problematykę, która, w szerszym kontekście, dotyczy współczesnego mi społeczeństwa, staram się znaleźć wyraz dla braku wyrazu, ekspresję w warunkach, gdzie jest ona formalnie ograniczona. Próbuję wprowadzić środki, które na wielu poziomach będą miały szansę być odczytane jako chłód, niemożność, ograniczenie – wnętrze milczącego człowieka u którego zniknęła ekspresja emocjonalna i którego psychika uzyskuje wyraz jedynie poprzez objawy somatyczne.